Tuesday, May 17, 2016

"ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္-ပင္လံုစိတ္ဓာတ္အေၾကာင္းတေစ့တေစာင္း"

(ယခင္စာ"ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္-ပင္လံုစိတ္ဓာတ္အေၾကာင္းတေစ့တေစာင္း"မွအဆက္>>)


၁၈၈၅ ႏိုဝင္ဘာမွာ အဂၤလိပ္က ျမန္မာျပည္ကို အျပီးသိမ္းလိုက္ပါတယ္။ ဒီခ်ိန္မွာ သီေပါဘုရင္လက္ထက္ ဗမာျပည္နဲ႔ ကူးလူးဆက္ဆံမႈ မ်ားခဲ့တဲ့ ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြကစျပီး အတူေနခဲ့ၾကတဲ့ ေသြးခ်င္းဘုရင္ဆိုတဲ့ ညီညြတ္ေရး ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ ဓာတ္ခံနဲ႔ အဂၤလိပ္ကို ေတာ္လွန္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ခ်င္း-ကခ်င္-မြန္-ရခိုင္ စတာေတြပါ ေတာ္လွန္ကုန္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ တပ္ေပါင္းစုအျဖစ္ မစုစည္းမိဘဲ ေခတ္မီလက္နက္တပ္ဆင္ထားတဲ့ အဂၤလိပ္စစ္တပ္ရဲ႔ ေခ်မႈန္းမႈဟာ ခဏတာမွ် ရပ္တန္႔နားေနသြားခဲ့တယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြဟာ ကိုယ့္ျပည္ေထာင္ ကိုယ့္နယ္ပယ္နဲ႔ တသီးတသန္႔ေနခဲ့ၾကေသာ္လည္း ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ရွိလို႔သာ အေရးၾကံဳတဲ့အခါ ေသြးစည္းလာခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ဟာ အဲ့ဒါပါပဲ…။ အေရးၾကံဳလာရင္ ေသြးစည္းဖို႔ပါပဲ။

အဂၤလိပ္ဟာ ျမန္မာျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံအဝန္းကို သိမ္းလံုးအုပ္ခ်ဳပ္လိုက္ေပမယ့္ အစပထမ ျပည္နယ္တစ္ခုအျဖစ္ေတာင္ သေဘာမထားခဲ့ၾကပါဘူး။ အိႏၵိယလို နယ္အၾကီးၾကီးကိုမွ ျပည္နယ္သတ္မွတ္ျပီး ျမန္မာျပည္ေထာင္စုကိုေတာ့ ျပည္နယ္လို႔ေတာင္ မသတ္မွတ္ခဲ့ဘဲ အိႏၵိယနယ္ေအာက္ သြတ္သြင္းထားခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ၁၉၀၀ ျပည့္ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလမ်ားမွာ ျမန္မာလူငယ္ေတြဟာ မ်က္စိပြင့္-နားပြင့္လာၾကျပီး ဟုမၼရူးလ္(Home Rule) (ခ) အိႏၵိယကေန ခြဲထြက္ျပီး တသီးတျခား ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ကို ေတာင္းဆိုလာၾကပါတယ္။ ဝိုင္အမ္စီေအ-ဝိုင္အမ္ဘီေအတို႔လို လူငယ္ဘာသာေရးအသင္းအဖြဲ႔ေတြကေန ဂ်ီစီဘီေအ အဖြဲ႔ေတြေပၚေပါက္လာျပီး နိုင္ငံေရးနိုးၾကားတက္ၾကြလာၾကတယ္။ အဲ့ဒီလူငယ္ေတြ-တက္ၾကြလႈပ္ရွားမႈေခါင္းေဆာင္ေတြထဲမွာ တိုင္းရင္းသားေတြ ပါတယ္။ "အေရးၾကီးရင္ ေသြးနီးတယ္"ဆိုတာဟာ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ မိသားစုစိတ္ဓာတ္ကို ရည္ညႊန္းတာျဖစ္တယ္။

၁၉၂၀ မွာ ပထမ ေက်ာင္းသားသပိတ္ျဖစ္တယ္။ ဝံသာႏုအသင္းက ဦးေဆာင္ျပီး အခြန္မေပးေရး ဆန္႔က်င္လႈပ္ရွားမႈေတြ ေပၚတယ္။ အမ်ားၾကီးပဲ…။ အရွိန္ေကာင္းလာတယ္။

၁၉၃၀မွာ ဆရာစံအေရးေတာ္ပံုျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီႏွစ္မွာပဲ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးေပၚေပါက္လာျပီး သခင္လူငယ္ေတြ မ်ားစြာထြက္ေပၚလာတယ္။ ၁၉၃၆ မွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ကိုနုနဲ႔ ကိုေအာင္ဆန္းတို႔ ေက်ာင္းထုတ္ခံရတဲ့အတြက္ ဒုတိယေက်ာင္းသားသပိတ္ျဖစ္လာတယ္။

၁၉၃၇ မွာ ျဗိတိသွ်တို႔ဟာ ဗမာျပည္အျဖစ္ အိႏၵိယကေန ခြဲထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ၁၉၃၈ ေရနံေျမသပိတ္မွာ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ က်ဆံုးတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ျဖစ္ပြားတဲ့ ၁၉၄၂ မွာပဲ ျမန္မာျပည္ကို ဂ်ပန္ဝင္လာတယ္။ ၁၉၄၅ မွာ အဂၤလိပ္နဲ႔ မဟာမိတ္တပ္မ်ားကို ဂ်ပန္ကို အျပီးတိုက္ထုတ္ျပီးျဖစ္တယ္။ ဂ်ပန္ဝင္လာခါစမွာေရာ ဂ်ပန္ကို ျပန္တိုက္ထုတ္တဲ့ေနရာမွာေရာ အဓိကစြမ္းေဆာင္ခဲ့တာကေတာ့ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္နဲ႔ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္ရဲ႔ဦးေဆာင္မႈေနာက္မွာ ကခ်င္-ကယား-ကရင္-ခ်င္း-မြန္-ဗမာ-ရခိုင္-ရွမ္းအစရွိတဲ့ တိုင္းရင္းသားျပည္သူအားလံုး ထူးထူးကဲကဲ မၾကံဳဖူးတဲ့ ညီညြတ္မႈမ်ိဳးနဲ႔ ဘံုရန္သူေတြအားလံုးကို ျမန္မာ့ေျမေပၚကေန ႏွင္ထုတ္ တိုက္ထုတ္နိုင္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ခိုင္မာေပါင္းစည္းမိတဲ့ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ၾကီးဟာ အဲ့ဒီနယ္ခ်ဲ႔နဲ႔ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးေတြမွာ ရုန္းၾကြႏိုးထလာခဲ့တာျဖစ္တယ္။

အာရွစစ္မ်က္ႏွာျပင္မွာ စစ္ဦးဘီလူးဂ်ပန္တပ္မဟာၾကီးရဲ႔ တပ္သားအက်အဆံုး အမ်ားဆံုးျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ေထာင္စုသား တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြရဲ႕ ညီညြတ္ေရးစြမ္းပကားကို အံ့မခန္း နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ အဂၤလိပ္ဟာ သူတို႔ျပန္ဝင္လာတဲ့ ၁၉၄၅ မွာပဲ ေတာင္ေပၚရယ္-ေျမျပန္႔ရယ္ဆိုျပီး ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ ၾကံစည္ေတာ့တာပဲ။

● ပင္လုံ အႀကိဳ - မိုင္းကိုင္ညီလာခံ

**************************

ဒုတိယကမၻာစစ္အၿပီး ၁၉၄၇ ေမ(၁၇)တြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ၏ စကၠဴျဖဴစာတမ္းအရ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားအတြက္ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ နယ္ျခားေဒသမ်ားဆိုင္ရာ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒျဖင့္ ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ရန္ ၾကံစည္ခဲ့သည္။ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားမွ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ား၊ ကခ်င္ဒူး၀ါးမ်ား၊ ကရင္ေစာ္ကဲမ်ား၊ ခ်င္းေတာင္အုပ္မ်ား၊ ကရင္နီ (ကယား)ေစာဖ်ာမ်ားစသည္ကို နယ္ျခားေဒသ မ်ားဟု ပူးေပါင္းကာ ဘုရင္ခံ၏ ႀကိဳးကိုင္မႈေအာက္တြင္ ထားရိွႏိုင္ေရး ရည္ရြယ္ခဲ့ၾကသည္။

ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ား ယင္းကာလအတြင္း နယ္ပယ္စုစည္းၾကပံုကို သမိုင္းသုေတသီ ေဒါက္တာျမင့္သိန္းေရးသားေသာ သံေတာ္ဆင့္သတင္းစာ-အတြဲ(၁) အမွတ္(၄၈)ပါ ေဆာင္းပါးတြင္ ေအာက္ပါအတိုင္းဖတ္ရႈႏိုင္သည္။

"ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားကလည္း ဒုတိယ ကမၻာစစ္အၿပီးတြင္ မိမိတို႔၏ပေဒသရာဇ္စနစ္ကို အသြင္ေျပာင္းရန္စီစဥ္လာ သည္။ ပထမဦးစြာ ေညာင္ေရႊေစာ္ဘြား စ၀္ေရႊသိုက္က ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ရိွ ရွမ္းျပည္နယ္အေရး ပိုင္မွတစ္ဆင့္ နယ္စပ္ေဒသမ်ားဆိုင္ရာ ညႊန္ၾကားေရး၀န္ မစၥတာပိေယာ့စ္ထံသို႔ ရွမ္းျပည္အနာဂတ္အတြက္ အႀကံေပးစီမံ ကိန္းတစ္ခုကို တင္သြင္းလိုက္သည္။ ထိုစီမံကိန္းမွာ သူတစ္နယ္ ငါတစ္မင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ ရွမ္းျပည္အား ပေဒသရာဇ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွ ဧကရာဇ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္သို႕ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးပင္ ျဖစ္သည္။ သိႏီ္ၷေစာ္ဘြား စ၀္ဟုန္ဖကလည္း ၃၄ နယ္ ရိွေသာ ရွမ္းေဒသတြင္ အရြယ္အစားအမ်ဳိး မိ်ဳးကဲြျပားေနသျဖင့္ နယ္ငယ္ကေလး မ်ားကို ေပါင္းပစ္ကာ နယ္ႀကီး ၁၂နယ္အထိ ခ်ဳံ႕၍ပူးေပါင္းရန္၊ ထို(၁၂)နယ္မွ ေစာ္ဘြားမ်ားသည္ အလွည့္က် အဓိပတိ ေရြးခ်ယ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္သြားရန္ တင္ျပလာသည္။ ထိုသဟာယသမဂၢမူ ကိုနယ္ငယ္မ်ားမွ ၿမိဳ႕စား၊ ေငြခြန္ မွဴးမ်ားက ကန္႕ကြက္ၾကျပန္သည္။ ဤတြင္ ေတာင္ပိုင္းေစာ္ဘြား ခြန္ပန္းစိန္က နယ္ငယ္မ်ားဘက္မွလိုက္၍ ဆင္ေျခေပးၿပီး ဤကိစၥမ်ားအတြက္ နယ္ရွင္အားလုံး အစည္းအေ၀းတစ္ရပ္ ေခၚယူရန္ႏွင့္ ရွမ္း ျပည္ေတာင္ပိုင္း၊ ေျမာက္ပိုင္း ဗဟိုက်ေသာ မိုင္းကိုင္ၿမိဳ႕တြင္ စည္းေ၀းၾကရန္ နယ္ရွင္ မ်ားအားလုံးကို ဖိတ္ေခၚခဲ့ေလသည္။

ေတာင္ပိုင္းေစာ္ဘြား၏ စာထြက္ေပၚ လာေသာအခါ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပုိုင္းရိွ နယ္ရွင္မ်ားအားလုံးမွာ လႈပ္ရွား လာၾကသည္။ ၁၉၄၅ ဒီဇင္ဘာတြင္ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြား စ၀္စံထြန္း၏ မဟာေဒ၀ီစ်ာပနကို ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းမွ ေစာ္ဘြားမ်ား စုံညီစြာ တက္ေရာက္ၾကသည္။ ထိုစဥ္ ေတာင္ပိုင္းေစာ္ဘြားေပးစာကို အထူးစိတ္၀င္စားစြာ ေဆြး ေႏြးၾကၿပီး မိုင္းကိုင္ၿမိဳ႕တြင္ အေဆာတလ်င္ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးရန္ သေဘာတူၾကသည္။ ဤသို႕ျဖင့္ မိုင္းကိုင္ ညီလာခံသည္ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ ၃၁ရက္တြင္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။"ဟု ေတြ႔ရပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ပင္လံုအၾကိဳ မိုင္းကိုင္ညီလာခံလို႔ဆိုျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

"ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္-ပင္လံုစိတ္ဓာတ္အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း"

"ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္-ပင္လံုစိတ္ဓာတ္အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း"


ယခုတေလာ ဒုတိယပင္လံုညီလာခံဆိုတဲ့ စကားကို ေတာ္ေတာ္ေလးတြင္က်ယ္စြာ ၾကားေနရပါတယ္။ ဒီေတာ့  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားတို႔ လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ပင္လံုညီလာခံကို ေျပးသတိရမိပါတယ္။ အဲ့ဒီပင္လံုအေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ံဳး သိဖို႔ေတာ့ လိုလာျပီေပါ့ေနာ္။

အဲ့ဒါကို မေျပာမီ အဲ့ဒါရဲ႕ ေရွးဦးသမိုင္းကို သိဖို႔ လိုလာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဂၤလိပ္မဝင္မီ ဟိုးေရွးပေဒသရာဇ္မ်ားကာလမွာ အားလံုးေသာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးအုပ္စုမ်ားဟာ သူတလူ ငါတမင္း ကိုယ့္အုပ္စုနဲ႔ကိုယ္ ေနထိုင္-အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကတာသာျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီထဲမွာမွ ပုဂံကို စထူခဲ့တဲ့ သမုဒၵရာဇ္မင္းစတဲ့ ဗမာေတြက တစ္အုပ္စု တစ္နယ္ပယ္ ယုန္လႊတ္ကြ်န္း(၁၉)ရြာစသည္ျဖင့္ ဗမာ့နယ္ ဗမာႏိုင္ငံ ပုဂံရယ္လို႔ ထူေထာင္ေနထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ တရုတ္ဘက္ကလာတဲ့ ရွမ္းေတြကလည္း နယ္အသီးသီးနဲ႔ ေနခဲ့ၾကတယ္။ အစဦးကေတာ့ ေရာျပြန္းေသာျပြန္းေနခဲ့ၾကတာလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဗမာေတြနဲ႔ အဦးအစ ေခတ္ျပိဳင္ ပ်ဴ-သက္-ကမ္းယံလူမ်ိဳးေတြဟာ နာမည္အရပဲလား-လူမ်ိဳးစုႏြယ္လံုးပဲ တကယ္ေပ်ာက္ခဲ့သလား-အမည္ေရြ႕ေလ်ာ ေနရာပဲေျပာင္းသြားခဲ့ၾကသလား ေႏွာင္းပိုင္း ဗမာ့သမိုင္းမွာေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ပုဂံေနာက္ အင္းဝ-ဟံသာဝတီေခတ္ေရာက္ေတာ့ ပုဂံနဲ႔ သထံု (ဗမာ-မြန္) အားျပိဳင္ၾကသလို ဘုန္းလက္ရံုး အာဏာျပိဳင္ရင္း နယ္ပယ္ခ်ဲ႔ထြင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အျမြာျမြာ ရွိေနတဲ့ နယ္ပယ္ေတြကို ဗမာက အားႏိုင္လိုက္ေတာ့ ပုဂံႏိုင္ငံေတာ္ဆိုျပီး က်ယ္ျပန္႔စြာ စုစည္းႏိုင္ခဲ့တာသာ ျဖစ္တယ္။ အင္းဝစတာေတြကို ဟံသာဝတီဘုရင္ ဘုရင့္ေနာင္က အင္အားသာလြန္ ႏိုင္လိုက္ေတာ့ ဟံသာဝတီနိုင္ငံေတာ္ၾကီး က်ယ္ေျပာစြာ စုစည္းတည္ရွိခဲ့တာျဖစ္တယ္။ တစ္ခါ ျပန္လည္ျပိဳကြဲသြားတဲ့ နယ္ပယ္အသီးသီးကို ဟိုးအထက္အညာက ေရႊဘိုသူၾကီး ဦးေအာင္ေဇယ်က သိမ္းပိုက္စုစည္းလိုက္ႏိုင္ေတာ့ ဗမာႏိုင္ငံေတာ္ရယ္လို႔ ေခၚခဲ့ၾကတာ။ ဗမာက အင္အားၾကီးျပီး ဗမာက အုပ္တာကိုး။ ဒါကိုပဲ ေႏွာင္းပိုင္း ျပည္ေထာင္စုသမိုင္းျပဌာန္းဖို႔ ျပဳစုၾကရတဲ့ သမိုင္းဆရာၾကီးမ်ားဟာ ပထမ-ဒုတိယ-တတိယျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ရယ္လို႔ ေခၚခဲ့ၾကေတာ့ ကြြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ အားလံုးလိုပဲ ဒါၾကီးကိုပဲ စိတ္မွာ အျမဲစြဲခဲ့ၾကေတာ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအႏွံ႕မွာ သမိုင္းတေလွ်ာက္လံုး တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးႏြယ္စု အုပ္စုေတြ တသီးတျခားစီ တလူတမင္း ေနခဲ့ၾကပါလာူဆိုတဲ့ အခ်က္ကို မသိစိတ္မွာ ေမ့က်န္ ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ၾကသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါဟာ အမွန္တရားပါေနာ္။ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးစိတ္ဓာတ္ဆိုတာဟာ တကယ္ကိုယ္တိုင္ကိုယ္ႏိႈက္က ရင္ထဲကေန စြဲျပီး ခံစားတတ္မွ နားလည္လာမယ္။ တည္ေဆာက္ယူလို႔ရလိမ့္မယ္။ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကိုၾကည့္တဲ့အခါ မင္းသားမင္းသမီးေနရာကေန ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အစားထိုးဝင္ခံစား ေအာင္ျမင္ေစလိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးေတြ ရသခံစားခ်က္မ်ိဳးေတြ တိုင္းရင္းသားျပည္သူအားလံုး မ်ားမ်ားခံစားတတ္လာမွျဖစ္မယ္။ ဒီစိတ္ဓာတ္ေတြ ဖြံ႕ျဖိဳးဖို႔လိုပါတယ္။

သမိုင္းေၾကာင္းကို ျပန္ဆက္ၾကရေအာင္ပါ…

အမွန္ေတာ့ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ မင္းတုန္းမင္းတို႔ ကုန္းေဘာင္ေႏွာင္းပိုင္းေရာ ေရွ႔ပိုင္းေရာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္အၾကိဳ သမိုင္းကာလတေလွ်ာက္လံုးမွာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုႏြယ္ေတြကို သူ႔လူမ်ိဳးနဲ႔ သူ႔ေစာ္ဘြားနဲ႔-သူ႔လူမ်ိဳးနဲ႔ သူ႔ဒူးဝါးနဲ႔ … စသည္ျဖင့္ သူ႔ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ ထားခဲ့တာသာျဖစ္တယ္။ ေသခ်ာ နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစားၾကည့္တတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။

ဗမာအားၾကီးတဲ့အခါ ဗမာဘုရင့္ အာဏာစက္နယ္ပယ္ ႏိုင္ငံေတာ္လို႔ ေခၚျပီး ျဖန္႔ခ်င္ျဖန္႔ခဲ့မယ္။ မြန္ေတြ အင္အားၾကီးတဲ့အခါ မြန္ဘုရင့္အာဏာစက္ႏိုင္ငံေတာ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ခဲ့မယ္။ အဲ့ဒီကတည္းက ဗမာတိုင္းရင္းသားပဲျဖစ္ျဖစ္ မြန္-ကရင္-ကခ်င္-ရွမ္းတိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ျမိဳ႔စား-နယ္စား-ရြာသူၾကီး-ေစာ္ဘြား-ေစာ္ကဲ-ဒူးဝါး-ေတာင္အုပ္-ေစာဖ်ာစတဲ့ သူ႔လူၾကီးနဲ႔သူဆိုသလို ေနခဲ့ၾကတာကို သမိုင္းမွာ ျပန္ၾကည့္ပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီး ျပည္ေထာင္စုၾကီးအျဖစ္ စုစည္းနိုင္ခဲ့ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္-မစုစည္းႏိုင္ခဲ့ခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သမိုင္းမွာ ေသခ်ာလက္ေတြ႔ ျပန္ေလ့လာၾကည့္…ၾကည့္ပါ- သူ႔ကိုယ္ပိုင္ အၾကီးအမွဴးေခါင္းေဆာင္-သူ႔နယ္ပယ္ ျပည္ေထာင္ေလးေတြရယ္လို႔ ရွိခဲ့-ေနခဲ့-အုပ္စိုးခဲ့ၾကတာ အမွန္ပါပဲ။

ဒီလို ျပည္ေထာင္ေလးေတြမွာရွိတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ အတူတကြ ေပါင္းစည္းလိုတဲ့ ညီညြတ္ေရး "ျပည္ေထာင္-စု"စိတ္ဓာတ္ကို သမိုင္းမွာ ရွားရွားပါးပါး က်န္စစ္သားမင္းလက္ထက္မွာနဲ႔ ဘုရင့္ေနာင္လက္ထက္တို႔မွာ အထူးေတြ႔ခဲ့ရျပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္ အေတာ္မ်ားမ်ားလိုမွာေတာ့ ကိုယ့္ထက္သာလို႔ ျငိမ္ေနခဲ့ၾကရျပီး ညီညြတ္ေရးအင္အား ပ်က္ျပယ္ခဲ့တာမ်ားပါတယ္။ သမိုင္းတစ္ေခတ္မွာ တစ္ေယာက္ဆိုသလို ရွားရွားပါးပါး ေပၚထြက္လာတတ္ၾကတဲ့ က်န္စစ္ဘုရင္-ဘုရင့္ေနာင္-ဗိုလ္္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔လို ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြဟာ ကိုယ္တိုင္လည္း အတြင္းဓာတ္ခံအား ကိုယ္က်င့္စာရိတၲေကာင္းမြန္ျပီး တစ္ပါးသူအေပၚကိုယ္ခ်င္းစာနာ ေထာက္ထားတတ္ျခင္း ရိုးသားျခင္းဂုဏ္သိကၡာ အရည္အခ်င္းပုဒ္ေတြေၾကာင့္သာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးႏြယ္စုေတြရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ေခါင္းေဆာင္ေတြ အမ်ားရဲ႔ ယံုၾကည္မႈကို ရခဲ့ၾကလို႔ ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ကို ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္မႈနဲ႔ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြ အရည္အခ်င္းေတြကို အခု ဆက္ေျပာမယ့္ ၁၉၄၇ ပင္လံုညီလာခံသမိုင္းမွာ ေပၚလြင္လာေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။




(ဆက္လက္ေစာင့္ေမွ်ာ္ ဖတ္ရႈပါရန္>>)